Ali Ağaoğlu: Babamı kollarımda kaybettim!

-”Annemden telefon geldi, baban fenalaştı diye… Tam gaz eve gittim, içeri girdim, babamı kucakladım… Son kez bana baktı, o bakışı ve o günü unutamam”

Başarılı, ünlü insanları görünce hep bir duyguya kapılırız. Sanki bu insanların hiç derdi tasası yokmuş gibi gelir bize… Ama öyle değil, herkesin bir hikayesi var. İşte şimdi ben de bir hikaye anlatacağım, içinde bütün duyguları ve yaşanmışlıkları barındıran…

Bir baba-oğul hikayesi…

1970’li yıllar… Dönemin meşhur Moran Koleji’nde okuyan Ali, bir yandan ders çalışır bir yandan da okulun futbol sahası inşaatının ihalesine girer ve kazanır. Tenefüslerde herkes bahçede oynarken o projesini inceler , işini takip eder. Babasından öyle görmüştür çünkü…

O yılları anlatırken, “Zengin çocuğuydum ama şımarık değildim. Babam daha ilkokul çağındayken beni çalışmaya alıştırdı.” diyor.

Gün gelir baba Miktat Bey rahatsızlanır, iş başa düşer. Şimdinin Ali Ağa’sı o günün liselisi okulu bırakır, ekmek parası derdine düşer. Babasının işlerini takip etmeye başlar lâkin patronluk uzun sürmez. Baba Miktat Bey iyişleşir ve tekrar işlerinin başına geçer. İşte o günlerde neredeyse hepimizin başına gelen baba-oğul kuşak çatışması Ali’nin de başına gelir. Baba-oğulun yolları ayrılır, evden bir valizle çıkılır. “Artık kendi ayaklarımın üzerinde duracağım” diyen oğul Ali, günlerce simit bile alamadan tanıdık bildik kim varsa kapısını çalar ama sonuç alamaz, ama pes de etmez.

Nihayet , “Karadenizli inadı” hakkını verir ve ilk şirketini babaocağından ayrıldıktan 4 yıl sonra kurar. Artık Ağaoğlu şirketler grubunun ayak sesleri duyulmaya başlamıştır. Neden anlattım bu hikayeyi biliyor musunuz?

Çünkü bu yaşanmışlıkları bilirseniz, yıllar sonra Türkiye’nin Of’lu Trump’ı diye tanınan, dünyanın sayılı emlak zenginleri arasına giren Ali Ağaoğlu’nu babasının ardından hissettiklerini daha iyi anlayacağınızı düşündüm.

Konuşurken gözleri doluyor

En son eylül ayının son günlerinde gördüm Ali Ağaoğlu’nu… Babası Miktat Ağaoğlu’nun cenazesinde kardeşleriyle saf tutuyordu. Yorgundu… Konuşamadık pek fazla, zaten öyle bir durumda ne konuşabilirsiniz ki… Sonrasında da hiçbir yerde görünmedi. Son model arabalarıyla attığı Bebek turlarına bile çıkmaz oldu. Ne yalan söyleyeyim merak ettim, çat kapı ziyaretine gittim. Biraz acısı dinmiştir diye düşünüyordum, ama yanılmışım. O tanıdığımız şen şakrak adam gitmiş yerine durgun, zaman zaman uzaklara dalan bir adam gelmiş. Daha ben sormadan anlatmaya başladı.

“Neredeyse 2 ay olacak. Ama sanki dün gibi hiç aklımdan çıkmıyor. Bildiğin gibi değil. Bütün dünyam hayata bakışım değişti.”

“Çocuk gibi oldum. Sabah kalkıyorum aklımda, gece yatıyorum aklımda… Hep söylerlerdi, inanmazdım. Ama şimdi onunla geçiremediğim her günüm için öyle pişmanım ki… O benim babamdı ama şimdi yok. Bilseydim böyle olacak…

Beklenen bir ölüm müydü?

Yok canım… 86 yaşındaydı ama delikanlı gibiydi. Her sabah güne yürüyüş yaparak başlardı. İnan bana onun yürüdüğü yolu sen ben yürüyemezdik. Beslenmesine çok dikkat ederdi. Her şeyi ölçülü yer, uykusuna da dikkat ederdi. Nasıl oldu anlayamadım.

En son siz görmüşsünüz öyle mi?

Öyle ya… Sabah bir telefon geldi annemden. “Baban fenalaştı” diye. Şaka sandım önce ama baktım iş ciddi, tam gaz eve gittim. Bir de baktım, kapıda ambulans duruyor. İçeri girdim, kucağıma aldım, sedyeye yerleştirdim. Kollarımdaydı, son kez bana baktı. Sonra da “kurtaramadık” dediler, ne garip değil mi?

Nedir garip olan?

Hayat garip… Hem de çok garip… Her gün hiç farkında olmadan bir telaşe içindesin. Mücadele ediyorsun. Daha çok iş, daha çok kariyer ve daha çok kazanmak için… Ailene daha iyi bir hayat sağlamak için neredeyse her gün çalışıyorsun. Ama sonra bir sabah uyanamıyorsun. Hani nerede onca emek, onca mücadele? Ne için tüm bunlar?

Her canlı ölümü birgün tadacak ama öyle değil mi?

Tabii tadacak… Ama insan yine de üzülmekten hayatı, kendisini ve çevresindeki insanları sorgulumaktan kendini alıkoyamıyor. Sonra annem anlattı, babam o sabah öleceğini hissetmiş, söylemiş anneme… Bunları duyunca kalbim sıkışıyor.

İnsan hayatta her şeyi ana-babadan öğreniyor

Çok de­ğiş­miş gör­düm si­zi? Dur­gun­laş­mış­sı­nız.

De­ğiş­tim. Ar­tık hiç­bir şey­de gö­züm yok, ne pa­rada, ne pul­da. Ba­ba çok baş­ka bir­şey­miş Se­lin. İn­san ya­şar­ken kıy­me­ti­ni an­la­mı­yor. Ki­mi za­man kı­zı­yor­sun ki­mi za­man kü­sü­yor­sun ama yok, ba­ba iş­te. Şim­di kı­za­cak­lar bel­ki ama, okul fi­lan de­ğil in­san her­ şe­yi ana-ba­ba­dan alı­yor.

Tür­ki­ye­’nin en ün­lü en güç­lü işa­da­mın­dan bun­la­rı duy­mak şa­şır­tı­yor be­ni…

Ne­den şa­şı­rı­yor­sun şa­şır­ma… Ben de an­ne­min ba­ba­mın ço­cu­ğu de­ğil mi­yim en ni­ha­ye­tin­de… Ba­ba­sı­nı kay­bet­miş bir er­kek ev­lat de­ğil mi­yim? Ben öm­rüm bo­yun­ca ba­ba­mın hep ha­yır du­ası­nı al­mak için uğ­raş­tım. Al­dım ki bu­gün bu nok­ta­la­ra ulaş­tım. Ben bu­gün bu ka­dar ba­şa­rı­lıy­sam bun­da en çok ba­ba­mın pa­yı var­dır.

Si­zin de ev­lat­la­rı­nız var. Şim­di da­ha da güç­lü ol­ma­nız ge­rek­mez mi?

Öy­le­yim za­ten. Güç­lü­yüm. On­la­rın ba­ba­sı ola­rak baş­la­rın­da­yım. Ama ben ken­di­mi ye­tim gi­bi his­se­di­yo­rum. Ne­yi an­la­dım bi­li­yor mu­sun?

Ne­yi?

Ne ka­dar zen­gin olur­san ol, ne ka­dar şöh­re­tin olur­sa ol­sun… Ve ya­şın kaç olur­sa ol­sun aslın­da he­pi­miz ço­cu­ğuz.

Selin Kök/Sözcü Gazetesi