Elazığ'ı yılların ihmali mi vurdu?

Elazığ'da meydana gelen 6.8'lik deprem sonrasında yaşanan can ve mal kayıpları Türkiye'nin gündeminde. Miyase İlknur, Elazığ'ın 1965 tarihinden günümüze kadar olan yapılaşmasını anlattı...

Cumhuriyet gazetesi yazarı Miyase İlknur, bugünkü yazısında Elazığ depremini kaleme aldı. Miyase İlknur, "Şimdi ülke olarak Elazığ’a ağlıyoruz. Yarın kim bilir hangi şehre ağlayacağız" dedi. 

İşte Miyase İlknur'un 'Elazığ'ı yılların ihmali vurdu' başlıklı yazısı...

Elazığ’ı yılların ihmali vurdu. Şimdi Elazığ’a ağlıyoruz yarın kim bilir nereye ağlayacağız?

Gerek bugün Abdullah Paşa olarak bilinen eski 1800 Evler Mahallesi ve gerekse Zarfan’da kooperatifleşme eliyle üretilen konutlar, devlet müteahhitlerine yaptırılan binalar, çürük ve ihtiyaca cevap vermekten uzaktır. Daha yapıldığı yıllarda çatlakları bulunan, sıvaları dökülen evler 2+1 olarak üretilmiş ve köyde geniş aile olarak yaşayanların tercih edebileceği konut olma özelliğinden uzaktır. Nitekim, köyleri baraj sularının altında kalan kalabalık aileler, afet konutlarını andıran bu konutları değil “yap-sat”çı apartmanları seçti. Bazıları da konut açığını görerek kamulaştırma paralarıyla müteahhitliğe soyundu.

Keban Holding’e gelince...

Holding bünyesinde kurulu fabrikaların bir kısmı kapandı, geri kalanlar da geçen yıllarda özelleştirilme yapıldı. Bu holdingden hisse alan köylülerin elinde hisse senetleri hatıra oldu.

1965 senesinde yapılan imar planında, kentin çevresinde bulunan kırsal yerleşmeler, gelecekte problem yaratabileceği düşünülerek plan içine alınmadı. Oysa bu mahalleler planlara dahil edilseydi sonradan gelişen plansız ve kontrolsüz yapılaşmaya engel olunabilirdi. Ama bu gecekondu bölgeleri yıllar sonra planda yer almamasına rağmen şehre mahalle olarak katıldı. Bu da kaçak yapıları plana katarak sağlıksız bir kentleşmenin önünü açtı.

1965'te en fazla 4 katı kabul eden az katlı ve düşük yoğunluklu bir yapılaşmayı öngören ikinci imar planı hazırlandı. Fakat bu plan da sanayileşmenin ve Keban Barajı’nın boşaltacağı köyleri hesaba katmadan yapıldığından sorunu çözüm olmadı.

Depremin vurduğu mahalle imara açıldı

1970’lerin ikinci yarısından itibaren şehirde artan terör olayları sebebiyle şehirde tersine göç başladı. Özellikle sol kesim başta Mersin ve Adana olmak üzere büyük kentlere gitti. Ancak 1990’ların başından itibaren bu kez terör nedeniyle dış ilçelerden ve çevre illerden yoğun bir göçe maruz kalan Elazığ’da yeniden konut açığı oluştu. Terör mağduru göçmenlerin öncelikli tercihi ucuz konut olunca Sürsürü ve Abdullahpaşa mahallelerine talep çoğaldı.

Yeraltı suları ve karstik kaynaklar üzerinde bulunan Sürsürü Mahallesi, zaten sanayi yatırımlarına yakınlığından dolayı 1950’lerden itibaren yapılaşma tehdidi altındayken, 1994 yılında ek imar planı ile 290 hektarlık bir alan daha yapılaşma izni aldı. Hem de deprem riskine rağmen. Üniversiteler ve bilim adamları bu yapılaşmanın riskli olduğuna dair onlarca akademik araştırma yaparken, yerel yönetimler deprem açısından riskli araziye sahip Sürsürü Mahallesi’nin kalan alanlarını da imara açık hale getirdi.

Elazığ’ın Doğu Anadolu Fay Hattı’nın üzerine kurulu bir şehir olduğu biliniyor. Bunun dışında yakın çevresinde Bingöl, Diyarbakır-Lice ve Tunceli-Pülümür’de belli periyotlarla yıkıcı depremlerin olduğu da bilinen bir olay.

Varto, Pülümür, Bingöl ve Lice kaç kez deprem nedeniyle yerle yeksan olurken Elazığ’da hiçbir can kaybı olmadı. Çünkü çocukluk dönemime rastlayan bu depremler sırasında Elazığ, varsılları cumbalı konaklarda, yoksul ya da orta gelirlileri ise tek ya da iki katlı evlerde oturuyordu. O yıllarda apartman ve kooperatif furyası henüz gündemde değildi. 

Depremin ana üssü olan Sivrice ise Hazar Gölü’nün bulunduğu ve yaz aylarında serin sularında çimmek (yüzmek) için gidilen bir sayfiye yeriydi. Çevresinde kamu kurumlarının kampları olan küçük bir kasaba hüviyetindeydi. Yazlık ev çılgınlığı Sivrice’de de sadece iki katlı değil çok katlı apartmanların dikilmesini sağladı.

Üstelik Hazar Gölü’nün dibinde suların yuttuğu tarihi bir şehir kalıntısının bulunmasına rağmen. Bir eski şehir, bir gölün altında ne arıyor? Arazinin kayma ve deprem nedeniyle yarılmasının doğal sonucu olduğu açıkça ortada iken Sivrice’yi koca bir kente dönüştürmek cinayete davetiye çıkarmak anlamına gelir. 

Son söz; tarihi MÖ 2000’li yıllara uzanan Harput’ta Urartular döneminde yapılan Harput Kalesi (Süt Kale), MS 179 yılında yapılan Meryem Ana Kilisesi, İtalya’daki Pisa Kulesi’nden daha eski ve yere eğimi daha fazla olan 1156 yılında yapılan Ulu Cami ile tarihi Harput konakları yıkılmıyor da on-yirmi yıl önce yapılanlar yıkılıyor ve insanlar ölüyorsa buna afet değil insan eliyle telefat denebilir.

Şimdi ülke olarak Elazığ’a ağlıyoruz. Yarın kim bilir hangi şehre ağlayacağız. Bu deprem, her acıda olduğu gibi bizleri birleştirirken yine her acı anında olduğu gibi yine birbirimize kinimizi, nefretimizi kusmamıza vesile oldu. Muhalif belediyelerden gelen yardımı sahadaki görevliler eliyle geri çevirme, depremi fırsat bilip karşılıklı laf sokma, Elazığ halkına yönelik ahlaksızca toplu karakter suikastı yapma herhalde sadece bize özgü bir durum olmalı.

Elazığ depreminin bilançosu belli oldu! 

Elazığ'daki binalar çürük olduğu için mi yıkıldı?